Αυτό που θέλουν οι γυναίκες.

Εδώ και καιρό θέλω να βγάλω ένα παράπονο στον έξω κόσμο, στους γύρω μου, να το δει το φως του ήλιου ρε παιδί μου. Ως εξυπνοπούλι που είμαι δεν είχα σκεφτεί να γράψω για αυτό. Μα ήρθε η ώρα!

   Αγόρια όλη της γης, του γαλαξία, του σύμπαντος ακούστε προσεκτικά.

Όταν την γουστάρεις, πες της το!

 Η μεγαλύτερη χαζομάρα που έχω ακούσει από το στόμα αγοριού είναι: «Και άμα δεν με θέλει;». Η καλύτερη απάντηση είναι πως δεν έχει σχέση άμα σε θέλει. Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα που ενθουσιάζεται όταν της δίνουν σημασία. Θέλει να το προσπαθήσεις. Είναι απολύτως φυσικό να φας τα μούτρα σου άμα περιμένεις από αυτή να στο πει. Γιατί; Γιατί δεν θα στο πει. Από την στιγμή που επικρατεί η ιδέα πως αν μια κοπέλα την πέσει σε έναν άντρα είναι εύκολη, ο καθένας κάθεται με το ποτό του και το κινητό του και κανείς δεν περνάει καλά τα βράδια.

  Την επόμενη φορά που θα γουστάρεις μια κοπέλα, πλησίασε την και κάν’τη να νιώσει σημαντική. Δεν θα χάσεις τίποτα, δεν θα ρεζιλευτείς. Θα της προσφέρεις ένα χαμόγελο.

   Να της λες κάθε βράδυ καληνύχτα και να την βομβαρδίζεις με μηνύματα και κάθε πρωί να της προσφέρεις την πιο όμορφη καλημέρα. Μην της πεις «σ’αγαπώ» άσ’τη να το καταλάβει μόνη της, δείξ’της το με πράξεις. Πολλές πράξεις. Κάνε κάτι ηρωικό. Καλά δεν εννοώ να πας να πιάσεις καμιά δεκαριά εγκληματίες δεν είσαι ο Φλας αλλά κάνε κάτι που δεν σε ευχαριστεί αλλά κάνει αυτή χαρούμενη. Θα το εκτιμήσει, περισσότερο από ότι φαντάζεσαι.

   Βρες θέματα συζήτησης. Προσπάθησε να την γνωρίσεις καλύτερα. ΟΙ γυναίκες τρελαίνονται να μιλούν για τον εαυτό τους και τους αρέσει ακόμα περισσότερο άμα θυμάσαι τι σου έχουν πει. Δεν σου λέω να μην κλείνεις το στόμα σου, αλλά να ενδιαφέρεσαι. Να λες χαζομάρες και το κυριότερο, να της μιλάς τα βράδια. Έχουν αυτό το ανώμαλο βλέπεις, το μαζοχιστικό που άμα τους κρατάς συντροφιά αργά το βράδυ σε ξεχωρίζουν κατευθείαν από το πλήθος.

    Μην της αγοράσεις λουλούδια, μην της αγοράσεις τίποτα. Να είσαι εκεί και να της θυμίζεις πως την θες ακόμα και αν αυτή δεν το κάνει. Μην κλαίγεσαι με την ελπίδα να σε λυπηθεί γιατί ακόμα και αν σε λυπηθεί δεν θα καταφέρεις τίποτα. Μην την αρπάξεις και την φιλήσεις, όχι. Αυτά είναι χαζομάρες. Μόνο κάθε φορά που σε ρωτάει γιατί κάνεις πράγματα για αυτή, απάντα της με ένα «Γιατί σε θέλω δική μου». Θα σε ερωτευθεί.

Πανικός: Ναι ή Όχι;

 Εκεί που καθόμουν ανέμελη ξαφνικά μου είπαν : «Πανικός στη Βουλή, πάνε δες!»

Πήγα και εγώ άνοιξα την τηλεόραση και τι να δω; Βουλευτές να έχουν σηκωθεί όρθιοι, όλοι να φωνάζουν, να απειλούν και να μιλούν για άρθρα και κανόνες. Ωπ λέω εδώ είμαστε! Σηκώνομαι από τον καναπέ και όλο χαρά πάω χοροπηδώντας στην κουζίνα να ετοιμάσω τα ποπ κόρν. Επιτέλους! Είχε γεμίσει η τηλεόραση τούρκικα δράματα, είναι οι ώρα να τους δείξουμε πως είμαστε και εμείς καλοί στο δράμα άμα θέλουμε. Στεναχωρημένες φατσούλες και λόγια τόσο μεγάλα που δεν ξες που να τα χωρέσεις. Να τα πετάξεις στο Θερμαϊκό; Να τα δέσεις και να τα κλείσεις σε ένα μπαούλο; Να τα βάλεις στο βρακί σου νομίζοντας πως έχεις επιδέξιο κώλο; Φωνάζουν, παρεξηγούνται και κλαίγονται για πράγματα που προκάλεσαν οι ίδιοι με αρκετά πειστικό τρόπο που κάνουν τον κάθε μικροαστό να νιώσει σημαντικός που είναι μέρος του «λαού». Κάθε φορά που θέλουμε να περάσουμε κάποια ιδέα εμπλουτίζουμε το λόγο μας με λέξεις όπως «λαός» , «σεβασμός» , «αγώνας», «δημοκρατία» και ρίχνουμε τον κάθε Μάκη, Τάκη, Λάκη στην παγίδα μας. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Δεν υπάρχει λαός από τη στιγμή που υπάρχουν κόμματα να τον χωρίζουν. Δεν είμαι υπέρ καμιάς χαοτικής πολιτικής όπου ο λαός θα κάνει ό,τι του καπνίσει, όχι. Είμαι υπέρ των ονείρων μου. Γιατί όσες ιδέες και να προσπαθήσουν να μου περάσουν, παραμένω ένα νέο άτομο που πρέπει να φτιάξει το μέλλον του κάπως. Και αυτό το κάπως δεν χωράει σε καμιά συμφωνία.

 Ποτέ δεν κατάλαβα πως θα έπρεπε να είναι το πολίτευμα. Όλα μου φαίνονται λάθος. Τοποθετούμαστε από μικροί ακόμα σε πλευρές, αλλάζουμε τις συνήθειες μας, αρχίζουμε να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε είτε στους δρόμους είτε πίσω από τις οθόνες μας . Βλέπουμε την χώρα μας να πνίγεται και μαζί της να μας τραβάει όλους ,  μα δεν κάνουμε τίποτα. Και όταν έρθει η στιγμή να ψηφίσουμε , κάνουμε αυτό που κάνει κάθε σωστό παιδί. Ό,τι μας πουν. Γιατί ας λέμε τα πράγματα ε το όνομα τους. Ποτέ δεν είχαμε λόγο. Ο λαός δεν κυβερνά όταν διαλέγει κάποιον να τον εκπροσωπήσει αλλά ούτε όταν καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δύο ακραίες επιλογές. Ο άνθρωπος έπαψε να έχει αξία από τη στιγμή που ο πλανήτης γέμισε με ανθρώπους που προσπαθούν μανιωδώς να κατασπαράξουν τον συνάνθρωπο τους. Μα δεν γίνεται αλλιώς. Είναι στη φύση μας η επιβίωση, έχουμε ζωώδη ένστικτα που μας δημιουργούν την ανάγκη να σκοτώσουμε. Μα ο φόνος είναι έγκλημα που τιμωρείται. Οπότε αντί να το κάνουμε άμεσα με όπλα και μαχαίρια το κάνουμε έμμεσα. Σκοτώνουμε οικογένειες ολόκληρες, δολοφονούμε όνειρα και γκρεμίζουμε ζωές. Γιατί οι δυνατοί το θέλουν.

  Γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία που ή θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς. Μιλούν για ειρήνη μα σκαρφίζονται πολέμους. Είναι στο αίμα μας η καταστροφή αφού ο ίδιος μας ο εγωισμός δεν μας επιτρέπει να ζούμε αρμονικά. Από το πρωί ακούω την ίδια ερώτηση: Ναι ή Όχι; Μην απαντήσεις , είναι παγίδα. Δεν τους νοιάζει. Στο τέλος στα ίδια θα καταλήξουμε. Λόγια μεγάλα, υποσχέσεις μεγαλύτερες. Μορφές με πτυχίο στην υποκριτική να μιλούν για πατρίδα και να γεμίζουν το μυαλό του κοσμάκη με ό,τι είναι προσφορότερο να λεχθεί. Κλείσε την τηλεόραση. Κατέβα στο ύψος του παιδιού σου που σε τραβάει από το μανίκι για να παίξετε, ζήτα του να σου δείξει τον κόσμο του, και μετά έλα να μου πεις για ευτυχία.

 Τα ποπ κορν τελειώνουν και μένα μου τελειώνει ο χρόνος γιατί ας μην λέμε και παραμύθια ο μόνος λόγος που τα παρακολουθώ είναι για να βρω ευκαιρία να φάω.

                                                                                                     -Ζωή Τεκέλογλου

Είμαι και γυναίκα και άνθρωπος. Περίεργο;

 Μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα συνήθως περιέχει και μια έξοδο.

  Σαν έφηβη που σέβεται τον εαυτό της και εγώ ξεκίνησα για μια βόλτα στο κέντρο. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν το πώς θα φτάσω ως εκεί. Όχι δεν είχαν απεργία οι οδηγοί των λεωφορείων, ούτε τα ταξί. Ήταν 11 το πρωί. Ημέρα Τρίτη. Ήταν η ώρα που τα λεωφορεία είναι γεμάτα κόσμο και πρέπει να παλέψεις επιστρατεύοντας πόδια, χέρια, μύτες , μασχάλες (κυρίως μασχάλες) για να μπεις μέσα. Το θέμα μου όμως δεν ήταν αυτό. Το όλο πρόβλημα ήταν στο ότι θέλω να φορέσω το κοντό μου σορτσάκι χωρίς να φοβάμαι πως θα με βιάσουν μέσα στο λεωφορείο. Και νομίζω πως δεν είμαι η μόνη. Για αυτό λοιπόν κοπέλες όλης της γης καθίστε, πιάστε ποπ κόρν και απολαύστε το όσο θα μιλάω για τα παράπονα μας και αν έχετε κανένα αρσενικό κοντά που φέρεται έτσι ρίξτε του ένα βλέμμα θα-πρεπε-να-ντρέπεσαι.

   Στην Ελλάδα του 2015 λοιπόν με τις φιλελεύθερες ιδέες και τους νόμους για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει συζητήσεις που με κάνανε να θέλω να βγάλω το ψηλοτάκουνο και να το βαράω με μανία πάνω σε κεφάλια.

-Οι γυναίκες δεν πρέπει να πίνουν, είναι άσχημο.

Σώπα ρε μεγάλε! Όταν κερνούσες χθες το βράδυ την άλλη το ένα σφηνάκι μετά το άλλο μήπως και καταφέρεις και σου κάτσει δεν ήταν άσχημο έ;

-Οι γυναίκες άμα έχουν πάει με πάνω από τέσσερις άντρες στη ζωή τους είναι εύκολες.

Χμμμ, κοίτα επειδή το κόβω να πηγαίνω θετική κατεύθυνση κάθισα και έκανα τους υπολογισμούς. Έχουμε και λέμε. Μια γυναίκα χωρίς one night stand, εσύ που ισχυρίζεσαι πως έχεις πάει με πενήντα συν ένας κάλλος στον εγκέφαλο…όχι όχι οι αριθμοί δεν βγαίνουν.

-Αυτές που φοράνε ψηλές κάλτσες είναι εύκολες.

Φορώντας ένα σορτσάκι μόνο αφήνω να φαίνεται σχεδόν όλο μου το πόδι. Φορώντας και ψηλές κάλτσες καλύπτω το πόδι μου μέχρι και το γόνατο. Συμπέρασμα : όσο πιο λίγο δέρμα βλέπεις τόσο πιο πολύ ερεθίζεσαι. Φίλε την κοπέλα σου την ντύνεις καλόγρια;

-Οι κοπέλες δεν πρέπει να βρίζουν.

Μάλιστα. Είναι κάτι σαν το Χάρρι Πότερ; Δεν πρέπει να πούμε τη βρισιά γιατί θα εμφανιστεί ο Βόλτεμορτ και θα μας φάει;  Μέχρι να μείνεις χωρίς μαλλιά και μύτη, σόρρυ φίλε εγώ θα λέω ό,τι θέλω.

-Άμα δεν ξες να μαγειρεύεις πως θα κάνεις σπίτι;

Αυτή την ατάκα την έχω ακούσει από άπειρους άντρες και ήταν οι ίδιοι άντρες που μου λέγαν το «Οι μεγαλύτεροι σεφ είναι άντρες.» Αφού καλό μου οι μεγαλύτεροι σεφ είναι άντρες. Στρώσου, μάθε να μαγειρεύεις γιατί λογικά θα το κάνεις καλύτερα από εμένα.

-Η γυναίκα γεννήθηκε με σκοπό να μεγαλώσει το παιδί της.

Η γυναίκα γεννήθηκε με σκοπό να ζήσει. End of story.

-Δεν είμαι σεξιστής απλά πιστεύω πως αφού ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον Αδάμ, η Εύα ήταν κατώτερη.

Είσαι σεξιστής.

-Δεν θεωρώ σεξισμό το να κατηγορώ μια κοπέλα για το φόρεμα της αφού φαίνονται όλα.

Είσαι σεξιστής.

-Δεν είμαι σεξιστής αλλά πιστεύω πως η κοπέλα έφταιγε που την βιάσανε, ήταν πολύ προκλητική.

Είσαι σεξιστής και φωνάζω και να σε μαζέψουν γιατί είσαι ΚΑΙ επικίνδυνος.

  Και τέλος θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους επιβάτες του λεωφορείου στις διαδρομές που είναι όλοι ο ένας πάνω στον άλλο.

 Την επόμενη φορά που θα με στριμώξει παππούς με την πρόφαση πως «Δεν έχει άλλο χώρο και είναι αναγκασμένος να είναι πάνω μου», θα φροντίσω το λεωφορείο να περάσει από πάνω του. Γκέγκε;

Ζωή Τεκέλογλου.

Salvador Dali.

Όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε έρθει σε επαφή με τη τέχνη του Νταλί.

«Εγώ όχι!» Θα μου πεις τώρα έκπληκτος. Αφού γελάσω όσο πιο σνόμπικα μπορώ με το ύφος που έχεις πάρει θα σου απαντήσω πολύ απλά. Θυμάσαι εκείνη την μικρογραφία του πίνακα με τα λιωμένα ρολόγια που είχε η μάνα σου στο πατρικό σου και ποτέ δεν κάθισες να αναρωτηθείς τι προσπαθεί να συμβολίσει; Μάντεψε ποιανού είναι! (Μην προσπαθήσεις να ρωτήσεις τη μάνα σου, ούτε αυτή ξέρει.)

  Τα ρόλογια λοιπόν ή αλλιώς η εμμονή της μνήμης είναι έργο του Salvador Dali, Ισπανού ιμπεριαλιστή ζωγράφου ευρέως αναγνωρίσιμου ( από όσους ενδιαφέρονται τουλάχιστον).

  Ο Dali γεννήθηκε στη πόλη Φιγκέρες της Ισπανία στις 11 Μαΐου του 1904. Μέλος μιας καλής οικονομικά οικογένειας , η τέχνη δεν ήταν ό,τι πιο κατάλληλο για αυτόν. Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του όμως και με την ουσιώδη υποστήριξη της μητέρας του, κατάφερε να αξιοποιήσει το ταλέντο του  χαρίζοντας μας αριστουργήματα χρωμάτων και έμπνευσης που έμειναν και ελπίζω να παραμείνουν για να δίνουν ώθηση στους επόμενους μεγάλους καλλιτέχνες.

  Ανοιχτός σε νέες προκλήσεις πειραματίστηκε με πολλά κινήματα όπως αυτό του κυβισμού και του ντανταϊσμού . Ερεθίσματα που επηρέασαν αρκετά τα έργα του που ακολούθησαν. Κανείς πιστεύω δεν θα τον χαρακτήριζε ρεαλιστή και συμβατικό αν έβλεπε τον πίνακα “The elephants” ή τον “The great masturbator” μιας και 2 ελέφαντες πάνω σε ξυλοπόδαρα (έτσι νομίζω τουλάχιστον) δεν είναι και κάτι το άκρως καθημερινό. Ήρθε σε επαφή ακόμα και με τον Πικάσο όταν επισκέφτηκε το Παρίσι γεγονός που τον βοήθησε να ανακαλύψει το προσωπικό του ύφος.

  Σε σχέση με το χαρακτήρα του δεν θα έλεγε κάποιος και τα καλύτερα λόγια. Υπερβολικά εκκεντρικός με ιδέες μεγάλες και άπιαστες αλλά και φιλοχρήματος όπως έμμεσα τον χαρακτήρισε και ο Μπρετόν δημιουργώντας τον αναγραμματισμό του ονόματος του  «Avida Dollars»   (άπληστος για δολάρια), δηλωμένος καλλιτέχνης με πιστεύω υπέρ της εξουσίας. Ο ίδιος έχοντας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του , και καλά έκανε κατά τη γνώμη μου, θεωρούσε πως αυτός είναι η ίδιος ο υπερρεαλισμός.

 Συνάντησε το  θάνατο στις 23 Ιανουαρίου από του 1989 καρδιακή προσβολή, παρά την προσπάθεια του να δώσει τέλος στη ζωή του μετά το θάνατο της γυναίκας του στις 10 Ιουνίου του 1982. Μια απόπειρα αυτοκτονίας άλλωστε επιβάλετε για κάθε μεγάλο ζωγράφο, έτσι για να έχει ένα στοιχείο τρέλας η όλη ιστορία του.

The Great Masturbator.

The elephants.

Η εμμονή της μνήμης.



Ζωή Τεκέλογλου.

Κακό;

     Σιχάθηκα. Σιχάθηκα τα πρέπει σας, τους τρόπους σας τον καθωσπρεπισμό σας. Οι δικαιολογίες μου κάθισαν στο λαιμό. Μάλλον όχι όχι. Όχι στο λαιμό. Στους πνεύμονες μου μπλέχτηκαν και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πνίγομαι και με όση δύναμη μου απέμεινε, φωνάζω και χτυπιέμαι, κάποιος να με ακούσει ,να με δει, κάποιος να με συνεφέρει. Μα τίποτα. Το τίποτα σας το έχω στο μυαλό μου σαν στόχο πλέον. Σε αυτό πιστεύω και για αυτό μάχομαι , για ένα τίποτα.Αστείο, δεν είναι; Πάντα νόμιζα πως πρέπει να γίνω κάτι, αλλά σχολείο μου μάθαν πως ότι και να κάνω, θα καταλήξω ένα τίποτα. Οπότε στέκομαι εδώ περιμένοντας την ώρα που θα έχω μεγαλώσει και θα μπορώ και εγώ σαν ένας ακόμα μικροαστός να σκέφτομαι όλες τις ευκαιρίες που έφυγαν από τα χέρια μου, και όλα τα θέλω μου που χάθηκαν μέσα στα πρέπει.Και τότε θα είμαι μάλλον αρκετά καλή για την κοινωνία σας.
    Κοινωνία.Έτσι ονομάσαμε τώρα όλα τα σύγχρονα μπουρδέλα. Πρώτο και πιο βασικό ρόλο έχουν οι πουτάνες, με τιμητικές θέσεις σε καρέκλες που κάνουν τον κώλο τους τεράστιο, με γραβάτες ,κουστούμια ,χαρτοφύλακες και ακριβά κοσμήματα για τις επιθυμίες κάθε πελάτη. Ακολουθούν τα σκυλάκια των ιερόδουλων που τρέχουν από πίσω τους σε κάθε "συνέλευση" με την ελπίδα πως θα τους πετάξουν κανένα κοκκαλάκι. Τους υπερασπίζονται παντού λέγοντας βέβαια πως κάθε τους κίνηση είναι σωστή μια και από αυτούς θα σωθεί το μαγαζάκι. Ακόμα έχουμε και αυτούς  που λένε πως δεν χωράν κάτω από καμία φούστα, σε κανένα κρεβάτι και για κανένα λόγο ,αλλά θα ψηφίσουν πασοκ στις εκλογές... Τέλος έχουμε και εμένα που θέλω να σπάσω τα μούτρα ολονών και να τους πατάω τα κεφάλια στο πεζοδρόμιο έχοντας ένα σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη και  φωνάζοντας "Ελευθερία ρε!". Κακό; 

Break me.

  Μα η τελειότητα βρίσκεται μέσα στην καταστροφή.Σε εκείνη τη καταστροφή που έτρεμες στο άκουσμα της. Μπορεί το σπασμένο να μην κολλάει μα δεν μπορεί να σπάσει πλέον επίσης. Για αυτό λοιπόν ήρθα και εγώ σήμερα το βράδυ στην πόρτα σου. Δεν ήρθα γιατί σε θέλω και κόβεις βόλτες στο μυαλό μου όλη μέρα, ούτε ήρθα για τις πεταλούδες που δεν λένε να κάτσουν στα αβγά τους κάθε φορά που σε βλέπω. Δεν ήρθα γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου και θέλω να σε δω. Όχι. Ήρθα για να με σπάσεις.
  Είμαι λοιπόν εδώ και περιμένω να έρθεις να με πάρεις στη αγκαλιά σου και να μου φερθείς όσο πιο γλυκά μπορείς, να με φιλήσεις αργά στο στόμα και τα χέρια σου να περάσουν από όλα τα σημεία του κορμιού μου. Είμαι έτοιμη για όλες τις αγκαλιές και τα γλυκόλογα που πάντα σου έλεγα να μην μου λες υποστηρίζοντας πως με αηδιάζουν αλλά από τα δικά σου χείλη τρελαινόμουν να τα ακούω. Ξέρω, ξέρω και για όλα τα "για πάντα " που θα μου πεις αλλά δεν με νοιάζουν αυτά. Με νοιάζουν αυτά που θα έρθουν μετά. Γιατί σε γνωρίζω πολύ καλά και είναι θέμα χρόνου να με κάνεις να νιώθω πάλι ανεπιθύμητη. Καν'το λοιπόν. Ανυπομονώ. Για αυτό είμαι εδώ. Πρόσφερε μου όλες τις στιγμές ευτυχίας για άλλη μια φορά και όταν με δεις να χαμογελάω πιο πολύ από ποτέ, ρίξε μου μια κλοτσιά και προσγείωσε με. Ελπίζω να πονέσω τόσο πολύ που ώστε κανένας μαλάκας να μην με ξανα πληγώσει.

http://aergites.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

Δείκτες.

Είναι αστείο αν σκεφτείς πως όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε για να πεθάνουμε. Μα δεν το βλέπεις; Έχεις χρονικό όριο και ο χρόνος σου τελειώνει. Δεν ακούς πως κάνουν οι δείκτες σαν τρελοί; Καμιά φορά μου φέρνει πονοκέφαλο η πολλή φασαρία τους. Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί να γιορτάζει τα γενέθλια του θλίβομαι. Είμαι 8 φωνάζει αυτό χαρούμενα, μείον 8 σκέφτομαι εγώ. Συνήθως κάθομαι στο μπαλκόνι μου το βράδυ και μετράω τις μέρες ,τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και κάπου χάνω το μέτρημα και πρέπει να το πάω από την αρχή. Και έτσι περνάν και τα δικά μου βράδια. Παίρνω στα χέρια μου το τσιγάρο μου και κάνω σχέδια με τις στάχτες τους,ζωγραφίζω δείκτες. Μα οι δείκτες συνεχίζουν να χτυπούν ασταμάτητα και ο ήχος τους μπλέκεται με τη ζάλη του κρασιού και τους ακούω σαν μελωδία στα αυτιά μου. Πιστεύω πως μπορώ να τους αγγίξω. Λέω πως μια μέρα θα τους αγγίξω. Μα ο μόνος δρόμος μου προς αυτούς είναι η κόκκινη μαγεία μου, παγιδευμένη σε ένα ποτήρι. Πάντα πίστευα πως είναι κάτι παραπάνω από ένα ποτό.Ήταν αυτό που πάντα ένωνε τους ανθρώπους. Το ποτηράκι των φοιτητών, η συντροφιά των χωρισμένων, η αγάπη των μοναχικών, η έμπνευση των ποιητών. Είναι σαν να θέλει να πει κάτι, μα δεν μπορώ να το ακούσω. Έχει πολύ θόρυβο σε αυτό τον κόσμο. Το γυαλί το εμποδίζει, του σβήνει την φωνή. Το αφήνω ελεύθερο να μου μιλήσει, αυτό αρχίζει να κυλά και να κυλά ώσπου έκανε έναν κύκλο. Αυτή είναι η ζωή σου μου είπε. Την θες;

 Περπατάω στα στενάκια της Θεσσαλονίκης πρωί ενός καλοκαιρινού Σαββάτου. Τα γεμάτα από λουλούδια χαμηλά μπαλκονάκια των σπιτιών έχουν ήδη γεμίσει από ηλικιωμένες κυρίες που μαζί με τις φιλενάδες τους πίνουν τον πρωινό καφέ τους. Οι συζητήσεις ξεκινάνε πάντα με έναν αέρα περηφάνιας. Περηφάνια για το βαθμό του εγγονού στο σχολείο, για τη δουλειά του παιδιού τους κτλ. Χαρά, χαμόγελα και κουτσομπολιά συνοδεύουν την μυρωδιά του ελληνικού. Όταν όμως ο καφές φτάσει στον πάτο η συζήτηση παίρνει μια γεύση νοσταλγίας. "Όταν ήμουν εγώ νέα..." όνειρα και ελπίδες που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Χαμένα χρόνια έρχονται στην επιφάνεια, χρόνια που ποτέ δεν τα ευχαριστήθηκαν γιατί δεν πρόλαβαν. Και όμως δεν ήταν μικρή η ζωή τους, ήταν μικροί αυτοί που δεν μπόρεσαν ποτέ να την εκτιμήσουν .Ζήσαν τα "πρέπει" τους και όχι τα "θέλω",κυνήγησαν την ευτυχία σαν λυσσασμένα σκυλιά μα ποτέ τους δεν την πρόφτασαν. Ίσως ήταν κάτι πολύ μεγάλο για αυτούς, ίσως κανείς δεν τους είπε πως το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να συγχωρήσουν αυτούς που τους πόνεσαν, να βοηθήσουν αυτούς που τους χρειάστηκαν, να αγαπήσουν τον εαυτό τους και ύστερα να κοιμηθούν πλάι σε όποιον αγαπούν. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συνεχίζω τη βόλτα μου. Βγαίνω στην παραλιακή. Οι καφετέριες γεμάτες από καρντάσια που πίνουν τον πρωινό φραπεδάκι σχεδιάζοντας την ημέρα τους, τη βδομάδα τους , το μέλλον τους. Φραπέ πίνουν αυτοί, ελληνικό μυρίζω εγώ. Τι κρίμα που μου μοιάζουν το ίδιο...

Δεν μας χέζεις και εσύ αριστερέ με τους δήθεν αγώνες από τα σαλόνια σου; Και εσύ δεξιέ με τους δήθεν τρόπους και τις γραβάτες σου; Δεν μας παρατάτε όλοι οι "σωτήρες" να σωθούμε μόνοι μας; Έχω βαρεθεί τις ταμπελίτσες σας.Οι δεξιοί ,οι αριστεροί,οι πάνω , οι κάτω και δεν μαζεύεται. Και τι καταλάβατε; Δεξιά η θέση είναι πιο βολική; Ή μήπως αριστερά δεν σας πονάει ο κώλος σας; Έχω βαρεθεί το υφάκι σας. Με έχει κουράσει η καλοσύνη σας. Είναι ίδια με την καλοσύνη που μου στερεί τα όνειρα. Δήθεν έξυπνοι, δήθεν προοδευτικοί. Και που καταλήγεις; Από εκεί που άρχισες. Και χωρίζεις τον λαό και τον αλλάζεις γνώμη και τον απογοητεύεις και πάλι από την αρχή. Μα δεν έχεις βαρεθεί και εσύ τον εαυτό σου; Δεν σε έχει κουραστεί να ζεις σαν κάποιος άλλος; Πόση υποκρισία να αντέξει μια προσωπικότητα; Προσωπικότητα...χαχ, άγνωστη λέξη στην πολιτισμένη κοινωνία σας.

Δεκαέξι χρονών και ήδη χωμένη στα "πρέπει" τους. Προσπαθώ να βγάλω άκρη με όλους τους παραλογισμούς τους, μα άκρη δεν βγάζω. Όλα οι φιλελεύθερες ιδέες των σχολικών μου βιβλίων χάνονται στο μπάχαλο της "σωστής" κοινωνίας τους. Δεν σε αφήνουν να μιλήσεις, να μάθεις ,σου κλείνουν τα μάτια με κάθε δυνατό τρόπο. Δεκαέξι χρονών. Σε δυο χρόνια θα κληθώ να αποφασίσω. Να αποφασίσω τι...; Το λιγότερο κακό. 
Και αρχίζω το ψάξιμο. Και ψάχνω ψάχνω ψάχνω στα βαθύτερα σημεία του εαυτού μου, ανακαλώ όλες τις στιγμές του παρελθόντος που ίσως μου φανούν χρήσιμες. Και μετά θυμάμαι. Όταν ήμουν πρώτη δημοτικού στο σχολείο η μάνα μου δεν με άφηνε να κάνω παρέα με ένα παιδί επειδή ήταν γιος "αριστερού".Στην Πέμπτη δημοτικού ο δάσκαλος μου με έκανε ρεζίλι μπροστά στη τάξη μιας και δεν χώνευε τη μητέρα μου(αντίθετα κόμματα βλέπεις).Στο γυμνάσιο ερχόντουσαν στα κάγκελα και μας πιάνα για να μας μιλήσουν για τα ουτοπικά τους σχέδια μιας νέας Ελλάδας. Στο λύκειο ένα παιδί ξυλοκοπήθηκε άγρια επειδή οι "ακροδεξιοί " το κρίναν σωστό. Και τώρα εγώ δεκαέξι χρονών ανακαλύπτω πως ποτέ δεν είχα παιδικά χρόνια. Ποτέ δεν μπόρεσα να ονειρευτώ γιατί ποτέ δεν με άφησαν. Τρέχω, αρπάζω το στυλό και γράφω στο δικό μου ταμπελάκι "Δεκαέξι χρονών, θύμα. Θύμα κακοποίησης προσωπικότητας."

Και είναι κάπου που το χάνεις. Κάπου που μπερδεύεσαι, κάπου που το "γιατί" γίνεται "καλά" και το χαμόγελο σιγά σιγά στερεύει. Κάτι αλλάζει δες ξες τι , δεν ξες που πάει δεν ξες αν πρέπει να πάει. Μπλέκεσαι στις σκέψεις σου, κάθε δρόμος σου γίνεται διάδρομος. Διάδρομος σε ένα λαβύρινθο με άγνωστη κατάληξη. Τα πρέπει σου αντικαθιστούνται από ένα "μα θέλω" και η αξιοπρέπεια σου γίνεται πουλί, από εκείνα που πετάν πολύ ψηλά και ποτέ δεν επιστρέφουν,και φεύγει και πετάει όλο και πιο ψηλά κάθε φορά που προχωράς κάθε φορά που αλλάζεις πορεία γιατί έτσι θες ή γιατί έτσι σε έχουν κάνεις να πιστεύεις πως θες. Μα τι είναι όλο αυτό; Ποιος άνεμος σε σπρώχνει τόσο δυνατά που χάνεις τα πόδια σου, που χάνεις την ισορροπία σου; Και όλα γκρεμίζουν , και γίνονται ένα με το χώμα; Πολλές φόρες αναρωτήθηκες ποιος στα γκρεμίζει, άλλα αλήθεια... σκέφτηκες ποτέ ποιος σε εμποδίζει να τα ξανά χτίσεις; 

Και κάπου εκεί είναι που βλέπεις την διαφορά. Εκεί ανάμεσα στη σχισμή της τρέλας και της ωριμότητας που όλοι την μπερδεύουν με γραμμούλα. Εσύ μπορείς να δεις το φως της ζωής σου.Μπορείς να ονειρευτείς όπως τότε και να σχεδιάσεις όπως πάντοτε. Μπορείς να νιώσεις χαρούμενος για ό,τι έκανες και για ό,τι θα κάνεις. Οι επιθυμίες σου έρχονται σε μια απόλυτη αρμονία με τις πράξεις σου και ό,τι έχεις κατακτήσει μεταμορφώνεται στο δικό σου μικρό βασίλειο. Εκείνο που μικρή εξουσίαζες, με τις φίλες σου τις κούκλες και μοναδικό συνοδηγό τη φαντασία σου, εκείνο ναι, εκείνο που ήλπιζες πάντα να έχεις, είναι δικό σου. Όχι δεν τρως με χρυσά κουτάλια, όχι δεν έχεις υπηρέτες, ούτε ένα πρίγκιπα και νυφικό με μια σμαραγδένια ουρά οχτώ μέτρων. Έχεις φίλους και οικογένεια, ελευθερία ,άτομα που σε αγαπάνε και νοιάζονται. Έχεις κάποιον για τον οποίο θα πέθαινες για την δική του ευτυχία. Αυτό είναι το βασίλειο σου. 

Χάρτινοι θεοί φίλε μου. Πολύχρωμα χαρτιά, με υποτιθέμενη αξία. Πόλεμοι και χαμός για ένα απόλυτο τίποτα. Μην προσπαθείς να κρυφτείς, θα αποτύχεις. Δεν υπάρχει καταφύγιο. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει θέληση για σωτηρία. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί όταν ήσουν μικρός ήθελες να έχεις ό,τι έχουν οι φίλοι σου και κάτι παραπάνω για να κάνεις τη "φιγούρα" σου; Γιατί ήθελες πάντα το δικό σου το παιχνίδι να είναι καλύτερο από του φίλου σου; Δεν μπορείς να σωθείς από την απληστία σου άνθρωπε μου. Είσαι το ανώτερο πλάσμα και το πιο κακό από όλα, άλλωστε για αυτό είσαι το ανώτερο. Μπέρδεμα ε; Η επιθυμία σου για "λίγο ακόμα" σε κάνει δυστυχισμένο χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Φτιαγμένος για να εκμεταλεύεσαι,αντιδράς όταν βρίσκεσαι από κάτω και κατακρίνεις ό,τι πεθαίνεις να αποκτήσεις. Γιατί, όταν κρίνεις κάτι γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος σωστά; Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την αδικία της ζωής, δεν μπορείς να γλυτώσεις από την αδικία του χρήματος μιας και εσύ είσαι ο κυνηγός αυτής της ιστορίας.

 Και χάθηκα. Ξαφνικά χάθηκα μέσα στα μάτια του. Όχι δεν ήταν γαλάζια. Όχι δεν έμοιαζαν με σμαράγδια, ούτε με αστέρια. Δεν είχαν τίποτα το ποιητικό, τίποτα το ξεχωριστό, καμία λάμψη περίεργη, κανένας μαγευτικός συνδυασμός χρωμάτων. Έμοιαζαν όμως οικεία, έμοιαζαν σαν την αγκαλιά που ποτέ δεν είχες. Σημασία δεν έχουν τα μάτια αλλά ο τρόπος που σε κοιτάνε, και εμένα με κοιτούσαν όπως ποτέ δεν με έχουν κοιτάξει άλλοτε. Το συναίσθημα που ένιωσα ήταν τόσο έντονο που ήταν σαν να μην το ένιωσα. Ναι, δεν το ένιωσα. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ένιωθα τίποτα. Κλείστηκα μέσα στη ζεστασιά των ματιών του, μέσα στην απέραντη ασφάλεια που εξέπεμπαν, ήταν η πιο όμορφη φυλακή μου. Μετά από λίγο πανικοβλήθηκα, βλέπεις ποτέ δεν μου άρεσαν τα όρια, ποτέ δεν ήμουν ρομαντική και ούτε πρόθυμη να γίνω. Με μια γρήγορη κίνηση πήρα τα μάτια μου από τα δικά του και διέκοψα αυτή την νοητή τους συζήτηση περί έρωτα.  ~T