Πανικός: Ναι ή Όχι;

 Εκεί που καθόμουν ανέμελη ξαφνικά μου είπαν : «Πανικός στη Βουλή, πάνε δες!»

Πήγα και εγώ άνοιξα την τηλεόραση και τι να δω; Βουλευτές να έχουν σηκωθεί όρθιοι, όλοι να φωνάζουν, να απειλούν και να μιλούν για άρθρα και κανόνες. Ωπ λέω εδώ είμαστε! Σηκώνομαι από τον καναπέ και όλο χαρά πάω χοροπηδώντας στην κουζίνα να ετοιμάσω τα ποπ κόρν. Επιτέλους! Είχε γεμίσει η τηλεόραση τούρκικα δράματα, είναι οι ώρα να τους δείξουμε πως είμαστε και εμείς καλοί στο δράμα άμα θέλουμε. Στεναχωρημένες φατσούλες και λόγια τόσο μεγάλα που δεν ξες που να τα χωρέσεις. Να τα πετάξεις στο Θερμαϊκό; Να τα δέσεις και να τα κλείσεις σε ένα μπαούλο; Να τα βάλεις στο βρακί σου νομίζοντας πως έχεις επιδέξιο κώλο; Φωνάζουν, παρεξηγούνται και κλαίγονται για πράγματα που προκάλεσαν οι ίδιοι με αρκετά πειστικό τρόπο που κάνουν τον κάθε μικροαστό να νιώσει σημαντικός που είναι μέρος του «λαού». Κάθε φορά που θέλουμε να περάσουμε κάποια ιδέα εμπλουτίζουμε το λόγο μας με λέξεις όπως «λαός» , «σεβασμός» , «αγώνας», «δημοκρατία» και ρίχνουμε τον κάθε Μάκη, Τάκη, Λάκη στην παγίδα μας. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Δεν υπάρχει λαός από τη στιγμή που υπάρχουν κόμματα να τον χωρίζουν. Δεν είμαι υπέρ καμιάς χαοτικής πολιτικής όπου ο λαός θα κάνει ό,τι του καπνίσει, όχι. Είμαι υπέρ των ονείρων μου. Γιατί όσες ιδέες και να προσπαθήσουν να μου περάσουν, παραμένω ένα νέο άτομο που πρέπει να φτιάξει το μέλλον του κάπως. Και αυτό το κάπως δεν χωράει σε καμιά συμφωνία.

 Ποτέ δεν κατάλαβα πως θα έπρεπε να είναι το πολίτευμα. Όλα μου φαίνονται λάθος. Τοποθετούμαστε από μικροί ακόμα σε πλευρές, αλλάζουμε τις συνήθειες μας, αρχίζουμε να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε είτε στους δρόμους είτε πίσω από τις οθόνες μας . Βλέπουμε την χώρα μας να πνίγεται και μαζί της να μας τραβάει όλους ,  μα δεν κάνουμε τίποτα. Και όταν έρθει η στιγμή να ψηφίσουμε , κάνουμε αυτό που κάνει κάθε σωστό παιδί. Ό,τι μας πουν. Γιατί ας λέμε τα πράγματα ε το όνομα τους. Ποτέ δεν είχαμε λόγο. Ο λαός δεν κυβερνά όταν διαλέγει κάποιον να τον εκπροσωπήσει αλλά ούτε όταν καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δύο ακραίες επιλογές. Ο άνθρωπος έπαψε να έχει αξία από τη στιγμή που ο πλανήτης γέμισε με ανθρώπους που προσπαθούν μανιωδώς να κατασπαράξουν τον συνάνθρωπο τους. Μα δεν γίνεται αλλιώς. Είναι στη φύση μας η επιβίωση, έχουμε ζωώδη ένστικτα που μας δημιουργούν την ανάγκη να σκοτώσουμε. Μα ο φόνος είναι έγκλημα που τιμωρείται. Οπότε αντί να το κάνουμε άμεσα με όπλα και μαχαίρια το κάνουμε έμμεσα. Σκοτώνουμε οικογένειες ολόκληρες, δολοφονούμε όνειρα και γκρεμίζουμε ζωές. Γιατί οι δυνατοί το θέλουν.

  Γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία που ή θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς. Μιλούν για ειρήνη μα σκαρφίζονται πολέμους. Είναι στο αίμα μας η καταστροφή αφού ο ίδιος μας ο εγωισμός δεν μας επιτρέπει να ζούμε αρμονικά. Από το πρωί ακούω την ίδια ερώτηση: Ναι ή Όχι; Μην απαντήσεις , είναι παγίδα. Δεν τους νοιάζει. Στο τέλος στα ίδια θα καταλήξουμε. Λόγια μεγάλα, υποσχέσεις μεγαλύτερες. Μορφές με πτυχίο στην υποκριτική να μιλούν για πατρίδα και να γεμίζουν το μυαλό του κοσμάκη με ό,τι είναι προσφορότερο να λεχθεί. Κλείσε την τηλεόραση. Κατέβα στο ύψος του παιδιού σου που σε τραβάει από το μανίκι για να παίξετε, ζήτα του να σου δείξει τον κόσμο του, και μετά έλα να μου πεις για ευτυχία.

 Τα ποπ κορν τελειώνουν και μένα μου τελειώνει ο χρόνος γιατί ας μην λέμε και παραμύθια ο μόνος λόγος που τα παρακολουθώ είναι για να βρω ευκαιρία να φάω.

                                                                                                     -Ζωή Τεκέλογλου