Δείκτες.

Είναι αστείο αν σκεφτείς πως όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε για να πεθάνουμε. Μα δεν το βλέπεις; Έχεις χρονικό όριο και ο χρόνος σου τελειώνει. Δεν ακούς πως κάνουν οι δείκτες σαν τρελοί; Καμιά φορά μου φέρνει πονοκέφαλο η πολλή φασαρία τους. Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί να γιορτάζει τα γενέθλια του θλίβομαι. Είμαι 8 φωνάζει αυτό χαρούμενα, μείον 8 σκέφτομαι εγώ. Συνήθως κάθομαι στο μπαλκόνι μου το βράδυ και μετράω τις μέρες ,τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και κάπου χάνω το μέτρημα και πρέπει να το πάω από την αρχή. Και έτσι περνάν και τα δικά μου βράδια. Παίρνω στα χέρια μου το τσιγάρο μου και κάνω σχέδια με τις στάχτες τους,ζωγραφίζω δείκτες. Μα οι δείκτες συνεχίζουν να χτυπούν ασταμάτητα και ο ήχος τους μπλέκεται με τη ζάλη του κρασιού και τους ακούω σαν μελωδία στα αυτιά μου. Πιστεύω πως μπορώ να τους αγγίξω. Λέω πως μια μέρα θα τους αγγίξω. Μα ο μόνος δρόμος μου προς αυτούς είναι η κόκκινη μαγεία μου, παγιδευμένη σε ένα ποτήρι. Πάντα πίστευα πως είναι κάτι παραπάνω από ένα ποτό.Ήταν αυτό που πάντα ένωνε τους ανθρώπους. Το ποτηράκι των φοιτητών, η συντροφιά των χωρισμένων, η αγάπη των μοναχικών, η έμπνευση των ποιητών. Είναι σαν να θέλει να πει κάτι, μα δεν μπορώ να το ακούσω. Έχει πολύ θόρυβο σε αυτό τον κόσμο. Το γυαλί το εμποδίζει, του σβήνει την φωνή. Το αφήνω ελεύθερο να μου μιλήσει, αυτό αρχίζει να κυλά και να κυλά ώσπου έκανε έναν κύκλο. Αυτή είναι η ζωή σου μου είπε. Την θες;