Πανικός: Ναι ή Όχι;

 Εκεί που καθόμουν ανέμελη ξαφνικά μου είπαν : «Πανικός στη Βουλή, πάνε δες!»

Πήγα και εγώ άνοιξα την τηλεόραση και τι να δω; Βουλευτές να έχουν σηκωθεί όρθιοι, όλοι να φωνάζουν, να απειλούν και να μιλούν για άρθρα και κανόνες. Ωπ λέω εδώ είμαστε! Σηκώνομαι από τον καναπέ και όλο χαρά πάω χοροπηδώντας στην κουζίνα να ετοιμάσω τα ποπ κόρν. Επιτέλους! Είχε γεμίσει η τηλεόραση τούρκικα δράματα, είναι οι ώρα να τους δείξουμε πως είμαστε και εμείς καλοί στο δράμα άμα θέλουμε. Στεναχωρημένες φατσούλες και λόγια τόσο μεγάλα που δεν ξες που να τα χωρέσεις. Να τα πετάξεις στο Θερμαϊκό; Να τα δέσεις και να τα κλείσεις σε ένα μπαούλο; Να τα βάλεις στο βρακί σου νομίζοντας πως έχεις επιδέξιο κώλο; Φωνάζουν, παρεξηγούνται και κλαίγονται για πράγματα που προκάλεσαν οι ίδιοι με αρκετά πειστικό τρόπο που κάνουν τον κάθε μικροαστό να νιώσει σημαντικός που είναι μέρος του «λαού». Κάθε φορά που θέλουμε να περάσουμε κάποια ιδέα εμπλουτίζουμε το λόγο μας με λέξεις όπως «λαός» , «σεβασμός» , «αγώνας», «δημοκρατία» και ρίχνουμε τον κάθε Μάκη, Τάκη, Λάκη στην παγίδα μας. Ας μην γελιόμαστε λοιπόν. Δεν υπάρχει λαός από τη στιγμή που υπάρχουν κόμματα να τον χωρίζουν. Δεν είμαι υπέρ καμιάς χαοτικής πολιτικής όπου ο λαός θα κάνει ό,τι του καπνίσει, όχι. Είμαι υπέρ των ονείρων μου. Γιατί όσες ιδέες και να προσπαθήσουν να μου περάσουν, παραμένω ένα νέο άτομο που πρέπει να φτιάξει το μέλλον του κάπως. Και αυτό το κάπως δεν χωράει σε καμιά συμφωνία.

 Ποτέ δεν κατάλαβα πως θα έπρεπε να είναι το πολίτευμα. Όλα μου φαίνονται λάθος. Τοποθετούμαστε από μικροί ακόμα σε πλευρές, αλλάζουμε τις συνήθειες μας, αρχίζουμε να διεκδικούμε αυτά που θέλουμε είτε στους δρόμους είτε πίσω από τις οθόνες μας . Βλέπουμε την χώρα μας να πνίγεται και μαζί της να μας τραβάει όλους ,  μα δεν κάνουμε τίποτα. Και όταν έρθει η στιγμή να ψηφίσουμε , κάνουμε αυτό που κάνει κάθε σωστό παιδί. Ό,τι μας πουν. Γιατί ας λέμε τα πράγματα ε το όνομα τους. Ποτέ δεν είχαμε λόγο. Ο λαός δεν κυβερνά όταν διαλέγει κάποιον να τον εκπροσωπήσει αλλά ούτε όταν καλείται να διαλέξει ανάμεσα σε δύο ακραίες επιλογές. Ο άνθρωπος έπαψε να έχει αξία από τη στιγμή που ο πλανήτης γέμισε με ανθρώπους που προσπαθούν μανιωδώς να κατασπαράξουν τον συνάνθρωπο τους. Μα δεν γίνεται αλλιώς. Είναι στη φύση μας η επιβίωση, έχουμε ζωώδη ένστικτα που μας δημιουργούν την ανάγκη να σκοτώσουμε. Μα ο φόνος είναι έγκλημα που τιμωρείται. Οπότε αντί να το κάνουμε άμεσα με όπλα και μαχαίρια το κάνουμε έμμεσα. Σκοτώνουμε οικογένειες ολόκληρες, δολοφονούμε όνειρα και γκρεμίζουμε ζωές. Γιατί οι δυνατοί το θέλουν.

  Γεννηθήκαμε σε μια κοινωνία που ή θα σκοτώσεις ή θα σκοτωθείς. Μιλούν για ειρήνη μα σκαρφίζονται πολέμους. Είναι στο αίμα μας η καταστροφή αφού ο ίδιος μας ο εγωισμός δεν μας επιτρέπει να ζούμε αρμονικά. Από το πρωί ακούω την ίδια ερώτηση: Ναι ή Όχι; Μην απαντήσεις , είναι παγίδα. Δεν τους νοιάζει. Στο τέλος στα ίδια θα καταλήξουμε. Λόγια μεγάλα, υποσχέσεις μεγαλύτερες. Μορφές με πτυχίο στην υποκριτική να μιλούν για πατρίδα και να γεμίζουν το μυαλό του κοσμάκη με ό,τι είναι προσφορότερο να λεχθεί. Κλείσε την τηλεόραση. Κατέβα στο ύψος του παιδιού σου που σε τραβάει από το μανίκι για να παίξετε, ζήτα του να σου δείξει τον κόσμο του, και μετά έλα να μου πεις για ευτυχία.

 Τα ποπ κορν τελειώνουν και μένα μου τελειώνει ο χρόνος γιατί ας μην λέμε και παραμύθια ο μόνος λόγος που τα παρακολουθώ είναι για να βρω ευκαιρία να φάω.

                                                                                                     -Ζωή Τεκέλογλου

Είμαι και γυναίκα και άνθρωπος. Περίεργο;

 Μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα συνήθως περιέχει και μια έξοδο.

  Σαν έφηβη που σέβεται τον εαυτό της και εγώ ξεκίνησα για μια βόλτα στο κέντρο. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν το πώς θα φτάσω ως εκεί. Όχι δεν είχαν απεργία οι οδηγοί των λεωφορείων, ούτε τα ταξί. Ήταν 11 το πρωί. Ημέρα Τρίτη. Ήταν η ώρα που τα λεωφορεία είναι γεμάτα κόσμο και πρέπει να παλέψεις επιστρατεύοντας πόδια, χέρια, μύτες , μασχάλες (κυρίως μασχάλες) για να μπεις μέσα. Το θέμα μου όμως δεν ήταν αυτό. Το όλο πρόβλημα ήταν στο ότι θέλω να φορέσω το κοντό μου σορτσάκι χωρίς να φοβάμαι πως θα με βιάσουν μέσα στο λεωφορείο. Και νομίζω πως δεν είμαι η μόνη. Για αυτό λοιπόν κοπέλες όλης της γης καθίστε, πιάστε ποπ κόρν και απολαύστε το όσο θα μιλάω για τα παράπονα μας και αν έχετε κανένα αρσενικό κοντά που φέρεται έτσι ρίξτε του ένα βλέμμα θα-πρεπε-να-ντρέπεσαι.

   Στην Ελλάδα του 2015 λοιπόν με τις φιλελεύθερες ιδέες και τους νόμους για τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει συζητήσεις που με κάνανε να θέλω να βγάλω το ψηλοτάκουνο και να το βαράω με μανία πάνω σε κεφάλια.

-Οι γυναίκες δεν πρέπει να πίνουν, είναι άσχημο.

Σώπα ρε μεγάλε! Όταν κερνούσες χθες το βράδυ την άλλη το ένα σφηνάκι μετά το άλλο μήπως και καταφέρεις και σου κάτσει δεν ήταν άσχημο έ;

-Οι γυναίκες άμα έχουν πάει με πάνω από τέσσερις άντρες στη ζωή τους είναι εύκολες.

Χμμμ, κοίτα επειδή το κόβω να πηγαίνω θετική κατεύθυνση κάθισα και έκανα τους υπολογισμούς. Έχουμε και λέμε. Μια γυναίκα χωρίς one night stand, εσύ που ισχυρίζεσαι πως έχεις πάει με πενήντα συν ένας κάλλος στον εγκέφαλο…όχι όχι οι αριθμοί δεν βγαίνουν.

-Αυτές που φοράνε ψηλές κάλτσες είναι εύκολες.

Φορώντας ένα σορτσάκι μόνο αφήνω να φαίνεται σχεδόν όλο μου το πόδι. Φορώντας και ψηλές κάλτσες καλύπτω το πόδι μου μέχρι και το γόνατο. Συμπέρασμα : όσο πιο λίγο δέρμα βλέπεις τόσο πιο πολύ ερεθίζεσαι. Φίλε την κοπέλα σου την ντύνεις καλόγρια;

-Οι κοπέλες δεν πρέπει να βρίζουν.

Μάλιστα. Είναι κάτι σαν το Χάρρι Πότερ; Δεν πρέπει να πούμε τη βρισιά γιατί θα εμφανιστεί ο Βόλτεμορτ και θα μας φάει;  Μέχρι να μείνεις χωρίς μαλλιά και μύτη, σόρρυ φίλε εγώ θα λέω ό,τι θέλω.

-Άμα δεν ξες να μαγειρεύεις πως θα κάνεις σπίτι;

Αυτή την ατάκα την έχω ακούσει από άπειρους άντρες και ήταν οι ίδιοι άντρες που μου λέγαν το «Οι μεγαλύτεροι σεφ είναι άντρες.» Αφού καλό μου οι μεγαλύτεροι σεφ είναι άντρες. Στρώσου, μάθε να μαγειρεύεις γιατί λογικά θα το κάνεις καλύτερα από εμένα.

-Η γυναίκα γεννήθηκε με σκοπό να μεγαλώσει το παιδί της.

Η γυναίκα γεννήθηκε με σκοπό να ζήσει. End of story.

-Δεν είμαι σεξιστής απλά πιστεύω πως αφού ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον Αδάμ, η Εύα ήταν κατώτερη.

Είσαι σεξιστής.

-Δεν θεωρώ σεξισμό το να κατηγορώ μια κοπέλα για το φόρεμα της αφού φαίνονται όλα.

Είσαι σεξιστής.

-Δεν είμαι σεξιστής αλλά πιστεύω πως η κοπέλα έφταιγε που την βιάσανε, ήταν πολύ προκλητική.

Είσαι σεξιστής και φωνάζω και να σε μαζέψουν γιατί είσαι ΚΑΙ επικίνδυνος.

  Και τέλος θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους επιβάτες του λεωφορείου στις διαδρομές που είναι όλοι ο ένας πάνω στον άλλο.

 Την επόμενη φορά που θα με στριμώξει παππούς με την πρόφαση πως «Δεν έχει άλλο χώρο και είναι αναγκασμένος να είναι πάνω μου», θα φροντίσω το λεωφορείο να περάσει από πάνω του. Γκέγκε;

Ζωή Τεκέλογλου.

Salvador Dali.

Όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας έχουμε έρθει σε επαφή με τη τέχνη του Νταλί.

«Εγώ όχι!» Θα μου πεις τώρα έκπληκτος. Αφού γελάσω όσο πιο σνόμπικα μπορώ με το ύφος που έχεις πάρει θα σου απαντήσω πολύ απλά. Θυμάσαι εκείνη την μικρογραφία του πίνακα με τα λιωμένα ρολόγια που είχε η μάνα σου στο πατρικό σου και ποτέ δεν κάθισες να αναρωτηθείς τι προσπαθεί να συμβολίσει; Μάντεψε ποιανού είναι! (Μην προσπαθήσεις να ρωτήσεις τη μάνα σου, ούτε αυτή ξέρει.)

  Τα ρόλογια λοιπόν ή αλλιώς η εμμονή της μνήμης είναι έργο του Salvador Dali, Ισπανού ιμπεριαλιστή ζωγράφου ευρέως αναγνωρίσιμου ( από όσους ενδιαφέρονται τουλάχιστον).

  Ο Dali γεννήθηκε στη πόλη Φιγκέρες της Ισπανία στις 11 Μαΐου του 1904. Μέλος μιας καλής οικονομικά οικογένειας , η τέχνη δεν ήταν ό,τι πιο κατάλληλο για αυτόν. Παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα του όμως και με την ουσιώδη υποστήριξη της μητέρας του, κατάφερε να αξιοποιήσει το ταλέντο του  χαρίζοντας μας αριστουργήματα χρωμάτων και έμπνευσης που έμειναν και ελπίζω να παραμείνουν για να δίνουν ώθηση στους επόμενους μεγάλους καλλιτέχνες.

  Ανοιχτός σε νέες προκλήσεις πειραματίστηκε με πολλά κινήματα όπως αυτό του κυβισμού και του ντανταϊσμού . Ερεθίσματα που επηρέασαν αρκετά τα έργα του που ακολούθησαν. Κανείς πιστεύω δεν θα τον χαρακτήριζε ρεαλιστή και συμβατικό αν έβλεπε τον πίνακα “The elephants” ή τον “The great masturbator” μιας και 2 ελέφαντες πάνω σε ξυλοπόδαρα (έτσι νομίζω τουλάχιστον) δεν είναι και κάτι το άκρως καθημερινό. Ήρθε σε επαφή ακόμα και με τον Πικάσο όταν επισκέφτηκε το Παρίσι γεγονός που τον βοήθησε να ανακαλύψει το προσωπικό του ύφος.

  Σε σχέση με το χαρακτήρα του δεν θα έλεγε κάποιος και τα καλύτερα λόγια. Υπερβολικά εκκεντρικός με ιδέες μεγάλες και άπιαστες αλλά και φιλοχρήματος όπως έμμεσα τον χαρακτήρισε και ο Μπρετόν δημιουργώντας τον αναγραμματισμό του ονόματος του  «Avida Dollars»   (άπληστος για δολάρια), δηλωμένος καλλιτέχνης με πιστεύω υπέρ της εξουσίας. Ο ίδιος έχοντας μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του , και καλά έκανε κατά τη γνώμη μου, θεωρούσε πως αυτός είναι η ίδιος ο υπερρεαλισμός.

 Συνάντησε το  θάνατο στις 23 Ιανουαρίου από του 1989 καρδιακή προσβολή, παρά την προσπάθεια του να δώσει τέλος στη ζωή του μετά το θάνατο της γυναίκας του στις 10 Ιουνίου του 1982. Μια απόπειρα αυτοκτονίας άλλωστε επιβάλετε για κάθε μεγάλο ζωγράφο, έτσι για να έχει ένα στοιχείο τρέλας η όλη ιστορία του.

The Great Masturbator.

The elephants.

Η εμμονή της μνήμης.



Ζωή Τεκέλογλου.