Κακό;

     Σιχάθηκα. Σιχάθηκα τα πρέπει σας, τους τρόπους σας τον καθωσπρεπισμό σας. Οι δικαιολογίες μου κάθισαν στο λαιμό. Μάλλον όχι όχι. Όχι στο λαιμό. Στους πνεύμονες μου μπλέχτηκαν και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Πνίγομαι και με όση δύναμη μου απέμεινε, φωνάζω και χτυπιέμαι, κάποιος να με ακούσει ,να με δει, κάποιος να με συνεφέρει. Μα τίποτα. Το τίποτα σας το έχω στο μυαλό μου σαν στόχο πλέον. Σε αυτό πιστεύω και για αυτό μάχομαι , για ένα τίποτα.Αστείο, δεν είναι; Πάντα νόμιζα πως πρέπει να γίνω κάτι, αλλά σχολείο μου μάθαν πως ότι και να κάνω, θα καταλήξω ένα τίποτα. Οπότε στέκομαι εδώ περιμένοντας την ώρα που θα έχω μεγαλώσει και θα μπορώ και εγώ σαν ένας ακόμα μικροαστός να σκέφτομαι όλες τις ευκαιρίες που έφυγαν από τα χέρια μου, και όλα τα θέλω μου που χάθηκαν μέσα στα πρέπει.Και τότε θα είμαι μάλλον αρκετά καλή για την κοινωνία σας.
    Κοινωνία.Έτσι ονομάσαμε τώρα όλα τα σύγχρονα μπουρδέλα. Πρώτο και πιο βασικό ρόλο έχουν οι πουτάνες, με τιμητικές θέσεις σε καρέκλες που κάνουν τον κώλο τους τεράστιο, με γραβάτες ,κουστούμια ,χαρτοφύλακες και ακριβά κοσμήματα για τις επιθυμίες κάθε πελάτη. Ακολουθούν τα σκυλάκια των ιερόδουλων που τρέχουν από πίσω τους σε κάθε "συνέλευση" με την ελπίδα πως θα τους πετάξουν κανένα κοκκαλάκι. Τους υπερασπίζονται παντού λέγοντας βέβαια πως κάθε τους κίνηση είναι σωστή μια και από αυτούς θα σωθεί το μαγαζάκι. Ακόμα έχουμε και αυτούς  που λένε πως δεν χωράν κάτω από καμία φούστα, σε κανένα κρεβάτι και για κανένα λόγο ,αλλά θα ψηφίσουν πασοκ στις εκλογές... Τέλος έχουμε και εμένα που θέλω να σπάσω τα μούτρα ολονών και να τους πατάω τα κεφάλια στο πεζοδρόμιο έχοντας ένα σαδιστικό χαμόγελο στα χείλη και  φωνάζοντας "Ελευθερία ρε!". Κακό; 

Break me.

  Μα η τελειότητα βρίσκεται μέσα στην καταστροφή.Σε εκείνη τη καταστροφή που έτρεμες στο άκουσμα της. Μπορεί το σπασμένο να μην κολλάει μα δεν μπορεί να σπάσει πλέον επίσης. Για αυτό λοιπόν ήρθα και εγώ σήμερα το βράδυ στην πόρτα σου. Δεν ήρθα γιατί σε θέλω και κόβεις βόλτες στο μυαλό μου όλη μέρα, ούτε ήρθα για τις πεταλούδες που δεν λένε να κάτσουν στα αβγά τους κάθε φορά που σε βλέπω. Δεν ήρθα γιατί είμαι ερωτευμένη μαζί σου και θέλω να σε δω. Όχι. Ήρθα για να με σπάσεις.
  Είμαι λοιπόν εδώ και περιμένω να έρθεις να με πάρεις στη αγκαλιά σου και να μου φερθείς όσο πιο γλυκά μπορείς, να με φιλήσεις αργά στο στόμα και τα χέρια σου να περάσουν από όλα τα σημεία του κορμιού μου. Είμαι έτοιμη για όλες τις αγκαλιές και τα γλυκόλογα που πάντα σου έλεγα να μην μου λες υποστηρίζοντας πως με αηδιάζουν αλλά από τα δικά σου χείλη τρελαινόμουν να τα ακούω. Ξέρω, ξέρω και για όλα τα "για πάντα " που θα μου πεις αλλά δεν με νοιάζουν αυτά. Με νοιάζουν αυτά που θα έρθουν μετά. Γιατί σε γνωρίζω πολύ καλά και είναι θέμα χρόνου να με κάνεις να νιώθω πάλι ανεπιθύμητη. Καν'το λοιπόν. Ανυπομονώ. Για αυτό είμαι εδώ. Πρόσφερε μου όλες τις στιγμές ευτυχίας για άλλη μια φορά και όταν με δεις να χαμογελάω πιο πολύ από ποτέ, ρίξε μου μια κλοτσιά και προσγείωσε με. Ελπίζω να πονέσω τόσο πολύ που ώστε κανένας μαλάκας να μην με ξανα πληγώσει.

http://aergites.blogspot.gr/2015/04/blog-post_23.html

Δείκτες.

Είναι αστείο αν σκεφτείς πως όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε για να πεθάνουμε. Μα δεν το βλέπεις; Έχεις χρονικό όριο και ο χρόνος σου τελειώνει. Δεν ακούς πως κάνουν οι δείκτες σαν τρελοί; Καμιά φορά μου φέρνει πονοκέφαλο η πολλή φασαρία τους. Κάθε φορά που βλέπω ένα παιδί να γιορτάζει τα γενέθλια του θλίβομαι. Είμαι 8 φωνάζει αυτό χαρούμενα, μείον 8 σκέφτομαι εγώ. Συνήθως κάθομαι στο μπαλκόνι μου το βράδυ και μετράω τις μέρες ,τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα και κάπου χάνω το μέτρημα και πρέπει να το πάω από την αρχή. Και έτσι περνάν και τα δικά μου βράδια. Παίρνω στα χέρια μου το τσιγάρο μου και κάνω σχέδια με τις στάχτες τους,ζωγραφίζω δείκτες. Μα οι δείκτες συνεχίζουν να χτυπούν ασταμάτητα και ο ήχος τους μπλέκεται με τη ζάλη του κρασιού και τους ακούω σαν μελωδία στα αυτιά μου. Πιστεύω πως μπορώ να τους αγγίξω. Λέω πως μια μέρα θα τους αγγίξω. Μα ο μόνος δρόμος μου προς αυτούς είναι η κόκκινη μαγεία μου, παγιδευμένη σε ένα ποτήρι. Πάντα πίστευα πως είναι κάτι παραπάνω από ένα ποτό.Ήταν αυτό που πάντα ένωνε τους ανθρώπους. Το ποτηράκι των φοιτητών, η συντροφιά των χωρισμένων, η αγάπη των μοναχικών, η έμπνευση των ποιητών. Είναι σαν να θέλει να πει κάτι, μα δεν μπορώ να το ακούσω. Έχει πολύ θόρυβο σε αυτό τον κόσμο. Το γυαλί το εμποδίζει, του σβήνει την φωνή. Το αφήνω ελεύθερο να μου μιλήσει, αυτό αρχίζει να κυλά και να κυλά ώσπου έκανε έναν κύκλο. Αυτή είναι η ζωή σου μου είπε. Την θες;