Δεν μας χέζεις και εσύ αριστερέ με τους δήθεν αγώνες από τα σαλόνια σου; Και εσύ δεξιέ με τους δήθεν τρόπους και τις γραβάτες σου; Δεν μας παρατάτε όλοι οι "σωτήρες" να σωθούμε μόνοι μας; Έχω βαρεθεί τις ταμπελίτσες σας.Οι δεξιοί ,οι αριστεροί,οι πάνω , οι κάτω και δεν μαζεύεται. Και τι καταλάβατε; Δεξιά η θέση είναι πιο βολική; Ή μήπως αριστερά δεν σας πονάει ο κώλος σας; Έχω βαρεθεί το υφάκι σας. Με έχει κουράσει η καλοσύνη σας. Είναι ίδια με την καλοσύνη που μου στερεί τα όνειρα. Δήθεν έξυπνοι, δήθεν προοδευτικοί. Και που καταλήγεις; Από εκεί που άρχισες. Και χωρίζεις τον λαό και τον αλλάζεις γνώμη και τον απογοητεύεις και πάλι από την αρχή. Μα δεν έχεις βαρεθεί και εσύ τον εαυτό σου; Δεν σε έχει κουραστεί να ζεις σαν κάποιος άλλος; Πόση υποκρισία να αντέξει μια προσωπικότητα; Προσωπικότητα...χαχ, άγνωστη λέξη στην πολιτισμένη κοινωνία σας.

Δεκαέξι χρονών και ήδη χωμένη στα "πρέπει" τους. Προσπαθώ να βγάλω άκρη με όλους τους παραλογισμούς τους, μα άκρη δεν βγάζω. Όλα οι φιλελεύθερες ιδέες των σχολικών μου βιβλίων χάνονται στο μπάχαλο της "σωστής" κοινωνίας τους. Δεν σε αφήνουν να μιλήσεις, να μάθεις ,σου κλείνουν τα μάτια με κάθε δυνατό τρόπο. Δεκαέξι χρονών. Σε δυο χρόνια θα κληθώ να αποφασίσω. Να αποφασίσω τι...; Το λιγότερο κακό. 
Και αρχίζω το ψάξιμο. Και ψάχνω ψάχνω ψάχνω στα βαθύτερα σημεία του εαυτού μου, ανακαλώ όλες τις στιγμές του παρελθόντος που ίσως μου φανούν χρήσιμες. Και μετά θυμάμαι. Όταν ήμουν πρώτη δημοτικού στο σχολείο η μάνα μου δεν με άφηνε να κάνω παρέα με ένα παιδί επειδή ήταν γιος "αριστερού".Στην Πέμπτη δημοτικού ο δάσκαλος μου με έκανε ρεζίλι μπροστά στη τάξη μιας και δεν χώνευε τη μητέρα μου(αντίθετα κόμματα βλέπεις).Στο γυμνάσιο ερχόντουσαν στα κάγκελα και μας πιάνα για να μας μιλήσουν για τα ουτοπικά τους σχέδια μιας νέας Ελλάδας. Στο λύκειο ένα παιδί ξυλοκοπήθηκε άγρια επειδή οι "ακροδεξιοί " το κρίναν σωστό. Και τώρα εγώ δεκαέξι χρονών ανακαλύπτω πως ποτέ δεν είχα παιδικά χρόνια. Ποτέ δεν μπόρεσα να ονειρευτώ γιατί ποτέ δεν με άφησαν. Τρέχω, αρπάζω το στυλό και γράφω στο δικό μου ταμπελάκι "Δεκαέξι χρονών, θύμα. Θύμα κακοποίησης προσωπικότητας."

Και είναι κάπου που το χάνεις. Κάπου που μπερδεύεσαι, κάπου που το "γιατί" γίνεται "καλά" και το χαμόγελο σιγά σιγά στερεύει. Κάτι αλλάζει δες ξες τι , δεν ξες που πάει δεν ξες αν πρέπει να πάει. Μπλέκεσαι στις σκέψεις σου, κάθε δρόμος σου γίνεται διάδρομος. Διάδρομος σε ένα λαβύρινθο με άγνωστη κατάληξη. Τα πρέπει σου αντικαθιστούνται από ένα "μα θέλω" και η αξιοπρέπεια σου γίνεται πουλί, από εκείνα που πετάν πολύ ψηλά και ποτέ δεν επιστρέφουν,και φεύγει και πετάει όλο και πιο ψηλά κάθε φορά που προχωράς κάθε φορά που αλλάζεις πορεία γιατί έτσι θες ή γιατί έτσι σε έχουν κάνεις να πιστεύεις πως θες. Μα τι είναι όλο αυτό; Ποιος άνεμος σε σπρώχνει τόσο δυνατά που χάνεις τα πόδια σου, που χάνεις την ισορροπία σου; Και όλα γκρεμίζουν , και γίνονται ένα με το χώμα; Πολλές φόρες αναρωτήθηκες ποιος στα γκρεμίζει, άλλα αλήθεια... σκέφτηκες ποτέ ποιος σε εμποδίζει να τα ξανά χτίσεις; 

Και κάπου εκεί είναι που βλέπεις την διαφορά. Εκεί ανάμεσα στη σχισμή της τρέλας και της ωριμότητας που όλοι την μπερδεύουν με γραμμούλα. Εσύ μπορείς να δεις το φως της ζωής σου.Μπορείς να ονειρευτείς όπως τότε και να σχεδιάσεις όπως πάντοτε. Μπορείς να νιώσεις χαρούμενος για ό,τι έκανες και για ό,τι θα κάνεις. Οι επιθυμίες σου έρχονται σε μια απόλυτη αρμονία με τις πράξεις σου και ό,τι έχεις κατακτήσει μεταμορφώνεται στο δικό σου μικρό βασίλειο. Εκείνο που μικρή εξουσίαζες, με τις φίλες σου τις κούκλες και μοναδικό συνοδηγό τη φαντασία σου, εκείνο ναι, εκείνο που ήλπιζες πάντα να έχεις, είναι δικό σου. Όχι δεν τρως με χρυσά κουτάλια, όχι δεν έχεις υπηρέτες, ούτε ένα πρίγκιπα και νυφικό με μια σμαραγδένια ουρά οχτώ μέτρων. Έχεις φίλους και οικογένεια, ελευθερία ,άτομα που σε αγαπάνε και νοιάζονται. Έχεις κάποιον για τον οποίο θα πέθαινες για την δική του ευτυχία. Αυτό είναι το βασίλειο σου. 

Χάρτινοι θεοί φίλε μου. Πολύχρωμα χαρτιά, με υποτιθέμενη αξία. Πόλεμοι και χαμός για ένα απόλυτο τίποτα. Μην προσπαθείς να κρυφτείς, θα αποτύχεις. Δεν υπάρχει καταφύγιο. Δεν υπάρχει σωτηρία. Δεν υπάρχει θέληση για σωτηρία. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί όταν ήσουν μικρός ήθελες να έχεις ό,τι έχουν οι φίλοι σου και κάτι παραπάνω για να κάνεις τη "φιγούρα" σου; Γιατί ήθελες πάντα το δικό σου το παιχνίδι να είναι καλύτερο από του φίλου σου; Δεν μπορείς να σωθείς από την απληστία σου άνθρωπε μου. Είσαι το ανώτερο πλάσμα και το πιο κακό από όλα, άλλωστε για αυτό είσαι το ανώτερο. Μπέρδεμα ε; Η επιθυμία σου για "λίγο ακόμα" σε κάνει δυστυχισμένο χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι. Φτιαγμένος για να εκμεταλεύεσαι,αντιδράς όταν βρίσκεσαι από κάτω και κατακρίνεις ό,τι πεθαίνεις να αποκτήσεις. Γιατί, όταν κρίνεις κάτι γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος σωστά; Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την αδικία της ζωής, δεν μπορείς να γλυτώσεις από την αδικία του χρήματος μιας και εσύ είσαι ο κυνηγός αυτής της ιστορίας.