Και χάθηκα. Ξαφνικά χάθηκα μέσα στα μάτια του. Όχι δεν ήταν γαλάζια. Όχι δεν έμοιαζαν με σμαράγδια, ούτε με αστέρια. Δεν είχαν τίποτα το ποιητικό, τίποτα το ξεχωριστό, καμία λάμψη περίεργη, κανένας μαγευτικός συνδυασμός χρωμάτων. Έμοιαζαν όμως οικεία, έμοιαζαν σαν την αγκαλιά που ποτέ δεν είχες. Σημασία δεν έχουν τα μάτια αλλά ο τρόπος που σε κοιτάνε, και εμένα με κοιτούσαν όπως ποτέ δεν με έχουν κοιτάξει άλλοτε. Το συναίσθημα που ένιωσα ήταν τόσο έντονο που ήταν σαν να μην το ένιωσα. Ναι, δεν το ένιωσα. Για λίγα δευτερόλεπτα δεν ένιωθα τίποτα. Κλείστηκα μέσα στη ζεστασιά των ματιών του, μέσα στην απέραντη ασφάλεια που εξέπεμπαν, ήταν η πιο όμορφη φυλακή μου. Μετά από λίγο πανικοβλήθηκα, βλέπεις ποτέ δεν μου άρεσαν τα όρια, ποτέ δεν ήμουν ρομαντική και ούτε πρόθυμη να γίνω. Με μια γρήγορη κίνηση πήρα τα μάτια μου από τα δικά του και διέκοψα αυτή την νοητή τους συζήτηση περί έρωτα.  ~T